جستن آب حیات در زمان حیات قبل از اینکه آب رو روی ما ببندن…
چند وقت پیش که بعد از مدت ها بی توفیقی و کم توفیقی تونستم یکی دو آیه از قرآنو بخونم با آیه ای در سوره ی اعراف برخوردم که علیرغم اینکه بارها قبلا هم دیده بودمش ولی این بار توجهم رو به خودش خیلی جلب کرد:
وَنَادَىٰ أَصْحَابُ النَّارِ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا عَلَيْنَا مِنَ الْمَاءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُمَا عَلَى الْكَافِرِينَ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ، ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﻧﻨﺪ ﻛﻪ: «(ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ) ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﺁﺏ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺍﺩﻩ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!» ﺁﻧﻬﺎ (ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ) ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺣﺮﺍم ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!» (٥٠) نه مفسرم نه دانش خاصی دارم ولی با ذهن ناقصم یه تعبیری برای خودم کردم شاید اشتباه باشه شاید هم درست باشه ولی خیلی بی ارتباط با تفاسیر علما نبود.
یکی از چیزایی که آیات و روایات بهش تاکید دارن اینه که هر عاقبت عملی که انسان باهاش مواجه میشه نتیجه ی عمل یا اعمال خودشه. برخی از اعمال مارو محروم میکنن، گاهی محرومیت ناظر به رزق مادیه و گاهی به رزق معنوی. یکی از محرومیت ها به اذعان مستقیم قرآن محرومیت از درکه. همون جوری که خداوند میفرماد: خَتَمَ اللَّهُ عَلی قُلوُبِهِم، یعنی به واسطه ی قواعد خلقت کاری می کنیم که قلب شما دیگه نور حکمت رو دریافت نکنه یا بهتره بگیم خودمون کاری می کنیم که قلب با قواعد خلقت مهر و موم شده و محروم میشیم از درک معارف. حالا تو آیه ی بالا صحبته اینه که یه روزی میاد کافران از مومنان خواهش می کنن که کمی آب به ما بدین و اونا هم جوابشون اینه که خداوند آب رو حرام کرده بر شما. و به تعبیر ذهن ناقص خودم امثال من روز به روز توی این دنیای خودمون به قدری غرق میشیم که یه روزی میرسه که دنبال نور حکمتیم و راهش رو به خودمون بستیم، اونایی که آب یا همون حکمت الهی پیششون هست جوابمون میکنن و میگن قاعده های الهی باعث مهر قلبتون شده و دیگه روزنه ای برای جاری شدن آب توی این قلب نذاشتین.